Wij hebben twee Siamese katten. Die staan bekend om hun praatgrage karakter. Als ze dus beginnen met mauwen dan verwachten ze iets van ons. Lila mauwt de hele tijd en loopt achter mij aan. ‘Wat wil je nu poes?’, vraag ik. Eten heeft ze net gehad, dus dat is het niet. ‘Wil je naar buiten?’ Ze blijft staan als ik de deur opendoe en de ijskoude lucht naar binnen komt.
Ze blijft mauwen. Wil ze misschien op schoot? Ik neem haar op schoot en begin haar te aaien. Ze begint te spinnen. Aha, dat was het dus!
Maar nee, ze springt van mijn schoot en loopt mauwend weg. ‘Wat is er nou poes? Is het water op, wil je geborsteld, wil je nu wel naar buiten?’, zeg ik tegen haar. Nee, geen van dat alles. Krols kan ze niet zijn want ze is gesteriliseerd.
Dan springt ze bovenop mijn laptop waar ik op zit te werken, gaat er bovenop liggen spinnen. Ik loop naar de keuken en ze drentelt weer achter me aan.
Ze staat voor de kattenbak en kijkt mij vragend aan.
Is de kattenbak vies? Ik kijk: ja, er ligt wel wat in. Hoewel er echt nog wel wat bij kan heeft mevrouw daar andere gedachten over. Ze begint harder te mauwen als ik de kattenbak verschoon, en zodra ik klaar ben gaat ze er direct op. Het mauwen stopt en Lila gaat tevreden in haar mandje liggen slapen.
Zo gaat het met ons mensen ook. Als wij ziek zijn geeft ons lichaam door een soort van kattentaal aan dat er wat mis is. In de homeopathie is het heel belangrijk die taal van het lichaam goed te verstaan. De taal van onze innerlijke dokter, het zelfgenezend vermogen. Net als bij de poes ga je steeds kijken wat het lichaam ‘vraagt’ en ‘vertelt’, en zoek je het antwoord in de homeopathische middelen. Als je het juiste middel gegeven hebt dan is het lichaam ‘tevreden’, en stopt het met ‘mauwen’.
Vanja Wierenga
Vanja is homeopaat r-hom® en docent. Ze heeft een online training Eerste hulp met homeopathie voor kinderen ontwikkeld. Kijk op www.vanjavitaal.nl voor meer informatie.
